Goezot in 't Hofke (Dag 3) Moonshine Reunion - Lowland Brothers feat.Nico Duportal - Dry Riverbed Trio - Kokomo Kings Smokestack Lightnin' - WB & The Mercenaries Hofke Van Chantraine Oud-Turnhout (25-09-2021) report: Marcel & photo credits: Freddie info organisatie: Goezot info band: Moonshine Reunion - Lowland Brothers feat.Nico Duportal - Dry Riverbed Trio - Kokomo Kings info info band: Smokestack Lightnin' - WB & The Mercenaries © Rootsville 2021

Een festival dat ik met corona zeker heb gemist was alvast dat van Goezot! Gelukkig werden de data herlegd naar september en konden we komen genieten van 2 dagen heerlijke muziek. Ten einde de grote verplaatsing te vermijden had ik mezelf getrakteerd op een overnachting en na het inchecken in de prachtige Priorij van Corsendonck, trok ik richting ’t Hofke, waar er alweer een hoop bekenden aanwezig waren. En dat ze gelijk hadden want het programma oogde aanlokkelijk. Zaterdag is traditioneel de “roots”-dag en de bands op het menu waren niet van de minsten. Schitterend na-zomerweer, een prachtige locatie en DJ Rudy die voor , tussen en na...de mensen trakteerde op fijne muziek. Het bordje “Sold Out” prijkte aan een hele tijd aan de voordeur, dus let the music play zou ik zo zeggen.

De jongens van Moonshine Reunion mochten dan ook deze dag op gang trekken. Voor deze vierkoppige band heeft het Hofke al lang geen geheimen meer, ze waren namelijk al eerder te gast in 2007 en 2011. De band bestaat uit Clark Kenis (zang en contrabas), Wan De Brabander (gitaar), Joris Govers (drums) en Piet Vercauteren (gitaar).

Ze bestaan sinds 2004 en zijn sindsdien uitgegroeid tot een bijzonder geöliede live-machine die alle rockin’ festivals in Europa reeds onveilig maakte. Ze brengen een mix van rockabilly, blues, country en honky-tonk die zeker en vast op de dansspieren werkt. Een beter starter kon men zich dus niet indenken. Alvast al veel volk in den hof en gelijk hadden ze want vandaag mocht er zeker en vast niets worden gemist. Met ‘I’m Desperate’, ‘Gotta Quit’ en de nieuwe singel ‘Keep On Dancin’, werden de vroege vogels al door de band ingepakt. Ze gaven ons nog een schitterende versie van ‘Dirty Old Town’ mee als cadeau en mochten dan gaan rusten, maar niet zonder er nog eentje bij te doen. Dit was alvast een geweldige start.

Met de The Lowland Brothers feat. Nico Duportal, waren alweer toppers binnengehaald. Het was ook niet de eerste maal dat Nico Duportal hier op het podium stond. Een aantal jaren geleden was hij hier al te gast met zijn Rhythm Dudes.

Anno 2021 heeft Nico alweer een project op poten staan, namelijk The Lowland Brothers. Deze vijf muziekbroeders beslisten om hun talenten te bundelen, zichzelf terug uit te vinden en repertoire bijeen te schrijven met enkel eigen nummers. Gebrandmerkt door de power van de soulmuziek, de felheid van de rock ’n roll en de kracht van de country brengt deze band, geleid door het charisma van Nico Duportal, een hete en boeiende show. So let’s join the party folks! De band bestaat uit Nico Duportal (zang en gitaar), Damien Cornelis (keys), Hugo Deviers (gitaar), Max Genouel (bas), Fabrice Bessouat (drums).

En wat voor een show was me dat jongens. De warme, soulvolle stem van Nico, wist iedereen na een paar nummers plat te krijgen. Met songs als bijvoorbeeld ‘Promised Land’ of ‘Shadow Hero’ hoor je de kleur in de muziek. Er kwam zelfs wat Mavis Staples aan te pas en heel knappe dingen als ‘True Love’, ‘Melania’of ‘High And Lonesome’. Nico heeft zich nu ook weer weten te omringen door vier klasbakken, die spelen precies of ze zijn al jaren bij elkaar. Mooi, mooi, mooi....en de band nam afscheid met ‘I’m A Rollin’ Man’. Mooie en warm weer, en ondertussen zat den hele hof tsjokkevol en vloeide het bier rijkelijk, maar iedereen stond duidelijk te genieten.

Zoals ik al zei, niets dan toppers deze zaterdag want ook het Dry Riverbed Trio stond geprogrammeerd. Dit Nederlandse rootstrio is afkomstig uit Dordrecht en stonden voorheen ook al in ’t Hofken. De broers Ciggaar, Dusty (gitaar en zang) en Darryl (drums en zang) aangevuld met Ronald Tilgenkamp (bas en zang) zijn stuk voor stuk topmuzikanten. Hun eerste plaat  “Chained and Bound” , uitgebracht in 2019, was meteen een knaller van formaat. Maar als deze jongens op een podium staan, dan gaat het pas echt spetteren.

Dampende bluesroots, waarbij country, rockabilly, blues en gospel uit de jaren 50 en 60 steeds het uitgangspunt vormen. Het fenomenale gitaarspel en de uitstraling van Dusty zijn werkelijk onweerstaanbaar en het zou er zeker warm tot heet aan toe gaan. En echt, dit was roots van de bovenste plank. Ik heb enorm genoten van dit optreden. Fel en aanstekelijk, waarbij de broers gereld elkaar afwisselden voor de zangpartijen.

Ze zijn beiden gezegend met een stem die perfect is gemaakt voor dit soort muziek en Dusty bewees alweer een schitterende gitarist te zijn. ‘ You Got Me Down’, ‘Let the Party Go’, een pittige boogie met ‘One Bad Stud’, het swingde gewoon als de beesten. Wie bij deze muziek kan blijven stilzitten, moet dringend een dokter raadplegen. ‘Gone Are The Days’ was er eentje uit de nieuwe cd en met ‘Pretty Baby’ en ‘Come On Let’s Go’ van Richie Valens, werd het publiek, welke ondertussen serieus uit de bol aan het gaan was, volledig ingepakt. First class deze show !

The Kokomo Kings is één van mijn favo band in het genre. De band is een samenwerking van een aantal Zweedse en Deense top bluesmuzikanten die ervaring opdeden als backing band voor artiesten als James Harman, Rusty Zinn en Lazy Lester. De band bestaat uit Martin Abrahamsson (zang en gitaar), Magnus Lanshammar (bas en gitaar), Ronni Boysen (gitaar) en Daniel Winerö (drums).

Ze combineren met het grootste gemak Chicago blues met boogie, country en rock & roll. Het zoveelste bewijs dat er in het noorden van Europa ook al jaren geweldige authentieke blues gemaakt wordt. Live komen ze echt pas tot leven of zoals ze het zelf omschrijven : “Take a big bucket of unpolished Mississippi juke joint boogie and blend it with another bucket of laid back down home blues. Add a teacup of swamp pop, a tablespoon of hillbilly and a pound of profane, ecstatic gospel and you’ll have the Kokomo Kings. This ain’t nothing but primitive, groovy Saturday-night music made for dancing”. En laat ze nu in Oud-Turnhout toch wel op een zaterdag op het podium staan zeker!! Whoop! Whoop!!

Met ‘The Wonder Man’ en ‘Buckle Up’ wisten we meteen dat het een feestje zou worden met deze vier klasbakken en het publiek voelde dat ook meteen aan en ging gewillig mee in de muzikale flow .’She’s Shakig Up A Storm’ kwam dan weer uit hun laatste cd “ A Drive-by Love Affair”, waarvan ze iets later de titelsong brachten. De slide werd door Martin bovengehaald voor wat blues maar echte trage nummers kregen we nooit te horen. Ze zetten gewoon het feestje dat al de hele middag aan de gang was, gewoon verder, en hoe ! Topwerk alweer....

Een band die ook al tal van keren is gepasseerd is Smokestack Lightnin’. Veel kwaliteit hebben deze mannen uit Nurnberg ten over. Ze mixen met het grootste gemak rockabilly, blues, soul, country, garagerock en dan vergeten we er nog wel een paar. Bernie Batke (zang en bas) is met zijn mooie donkere stem en soepel contrabasspel de onvoorwaardelijke frontman van de band en ondanks het recente afscheid van drummer van het eerste uur Michael Kargel, verzamelt hij nog steeds de allerbeste muzikanten rond zich zoals Florian Kenner (gitaar)en Axel Brückner (toetsen). “Mike” werd ondertussen aan de drums vervangen door de sympathieke Frank.

Ik had dit Duitse viertal nog nooit live gezien, maar had nog alleen maar goede dingen gehoord. Bij deze werden ze volledig bevestigd. Wat een “feelgood music” is me dat. Te starten bij ‘Down In The Everglades’ of met het country-achtige ‘Groupy Girl’. Dan werd ik terug naar mijn jeugdjaren gecatapulteerd met ‘The Unknown Stuntman’ van Lee Majors en afkomstig uit het feuilleton “The Fall Guy”...stukje jeugdsentiment. Alle genres worden door elkaar gespeeld en het verveelt geen seconde. ‘You Don’ Care’, het enig trage nummer van de avond met ‘Hang Me’, het pompende ‘Carter Kane’, de nieuwe singel ‘One Man Down’of ‘The Thunder Rolls’ van Garth Brooks (wat trouwens de eerste single was van de band) we kregen het allemaal. Met ‘Polk Salad Annie' brachten de boys ons richting uitgang maar niet zonder er nog eentje bij te gooien, het veel gevraagde en geropen ‘Soul Beat’ nummer op “speed” dat begot Freddy spontaan een orgasme bezorgde...muzikaal weliswaar ....

Afsluiten doen we in schoonheid met waarschijnlijk het beste wat we in dit genre in Vlaanderen lopen hebben, met name Walter Broes & The Mercenaries. Walter Broes wordt als de godfather van de Belgische rootsmuziek beschouwd en dat heeft hij in de loop der jaren al menig maal bewezen. De muziek van WB en zijn cornuiten gaat breder en dieper dan de down home rock-‘n-roll. Je voelt de drive van The Cramps, de border town vibe van Los Lobos, de blues van Louis Jordan en de twang van Dwight Yoakam maar steeds met een toets WB.

The Mercenaries zijn drummer Lieven Declerck en bassist Clark Kenis. Derde maal deze zomer dat ik deze jongens aan het werk zie, en telkenmale is het genieten geblazen en dat gingen we vanavond dan ook nog eens doen. Kortom de perfecte band om deze reuzenparty af te sluiten, te beginnen met een losgelaten, stampende muzikale intro en songs als ‘Movin Up’ of ‘Make Me Shake’... En het publiek, wel dat bleef genieten en in groten getale staan en dat ze gelijk hadden.

Wat mij betreft, begon de vermoeidheid toe te slaan, tja een mens is geen twintig meer en gezien er morgen alweer een lange dag stond te wachten, besloot ik stilaan richting Priorij te rijden waar een douche en een mals bed stonden te wachten.

Dikke chapeau voor de mannen van Goezot! Perfecte organisatie en een schitterende affiche. Merci mannen !!!

Marcel

Die van Goezot waren er ook ;-)

en Ann en Marc van Ronse die van Beveren kwamen

blijft er de vraag wie was er het eerst, de kip of het ei?